Hazır yazmak için fırsat bulmuşken, ne zamandır “Taslaklar”da bekleyen yazıları tamamlayayım dedim. Söz konusu çikolata olunca tabi nasıl oldu da bu kadar gecikti ben de bilmiyorum. Sanırım düşündüğümden de tembelim.
Beni tanıyanlar bilir, ciddi anlamda çikolata bağımlısıyım. Maalesef mi desem, ne mutlu mu desem bilemiyorum.
Netbook olayına en başından beri anlam verememişimdir. -Her çıkan teknolojik ürün gibi- bir adet netbook edinmeyi de çok istemişimdir, kabul ediyorum. Ancak yine de kullanım açısından çok mantıksız cihazlar olduğunu düşünmüşümdür hep.
Ekranları küçüktü –gerçi sonradan 12″ boyutlarına ulaştılar-, donanımları zayıftı ve çok hantal çalışıyorlardı, şarj süreleri çok kısaydı, vb. şeklinde uzayıp giden bir çok olumsuz tarafı vardı. Küçük/hafif, taşıması kolay olarak lanse edilen cihazların adaptörleri –ve bunların ağırlıkları– neredeyse cihaz kadardı. Kolay taşınabilir, her yerde her an kullanılabilir denilen cihazları şarj etmeden 3 saat kullanmak mucizeydi. Sonradan bu süreler de 5-6 saatlere kadar ulaştı, ekranlar büyüdü, performansları arttı. Buna bağlı olarak da fiyatları normal notebook seviyesine ulaşmıştı. Bu sefer de “E bunu alacağıma notebook alayım bari.” düşüncesi ağır basmaya başlamıştı. Nitekim piyasada tabletlerin de yaygınlaşması ve kabul görmesiyle birlikte netbookların da sonu geldi. 2007’nin ortalardaın Asus Eee PC ile başlayan netbook furyası 2012 yılı itibariyle sona erdi. Netbook yerine gelen yeni ürün ise Ultrabook; o ayrı bir konu.
Sam Horn‘un “Sözlü Dövüş Sanatları”na dair anlattıklarını topladığı, aynı isimli yaptığı sunum ve seminerlerden derleyerek oluşturduğu ilk kitabına verdiği isim. Bir arkadaşın kütüphanesinde gördüm. Tıpkı adı gibi pembe kapağıyla da dikkat çekiyordu.