Murat Eray KORKMAZ
Hazır yazmak için fırsat bulmuşken, ne zamandır “Taslaklar”da bekleyen yazıları tamamlayayım dedim. Söz konusu çikolata olunca tabi nasıl oldu da bu kadar gecikti ben de bilmiyorum. Sanırım düşündüğümden de tembelim.
Beni tanıyanlar bilir, ciddi anlamda çikolata bağımlısıyım. Maalesef mi desem, ne mutlu mu desem bilemiyorum.
Ramazan’ın ilk ev-dışı iftarını Dağmaran‘da Rize’de yaptık. Daha önceden bir kaç defa sac kavurma yediğimiz bu mekan ister istemez Ramazan’da ziyaret edilmesi gereken yerlerin başında geliyordu.
Hiç hesapta yokken sabah 10:00 sularında kendimi yolda buldum. Bir gün önce babam Yukarı Kavrun Yaylası‘na gitmekten bahsetmişti. Bundan bir önce ise Sercan, Mor Yayla fikriyle ortaya çıkmıştı. Bugün ise hepimiz aynı araba içinde Taşköprü Yaylası’na gitmek üzere Trabzon-Erzurum karayolunda yol almaktayız.
Yemek yemeyi oldum olası sevmişimdir. O yüzden iki lokma yemek için gitmeyeceğim yer de yoktur. 5 yıl kadar önce Can‘la birlikte 2 günlüğüne Çanakkale’ye gittiğimizde sadece meşhur tostunun tadına bakmak için akşam Ayvalık’a gidip 2 tost yiyip tekrardan Çanakkale’ye dönmüşüzdür. O yüzden pide yemek için Espiye’ye gitmek çok da önemli değil.
Bu aralar Hüseyin ve Emrah feci halde balık tutma olayına sarmış haldeler. Ben de ilk etapta onlara uymadım değil. Hatta öyle bir noktaya geldi ki nasıl olduğunu anlamadan kendime bir olta bile almış bulundum. Önce istavrit ile başlayan serüven sonradan levrek, barbun, mavruş ile düzenli olarak devam etti. Balık tutmaktan ziyade anladığım kadarıyla süreç keyif vermekte. Zira saatler boyunca bekleyip el boş denizden dönerken insan neden gülsün?
